Cmentarz Centralny w Szczecinie

Cmentarz Centralny w Szczecinie przy ul. Ku Słońcu jest największą nekropolią w Polsce i trzecią co do powierzchni w Europie. Na terenie ponad 173 hektarów pochowanych jest obecnie już ponad 300 000 zmarłych.

Powstanie cmentarza

Decyzja o jego budowie zapadła jeszcze w 1899 roku, kiedy to jeden z wydziałów Magistratu w Szczecinie przesłał do zatwierdzenia projekt budowlany cmentarza wraz z ogrodzeniem.  Jego oficjalne otwarcie nastąpiło 6 grudnia 1901 roku. Kilkanaście dni później zostało odebrane ogrodzenie. Początkowo cmentarz obejmował teren 64 hektarów.

Rozbudowa cmentarza do końca II wojny światowej

Wschodnia część szczecińskiej nekropolii została zaprojektowana przez architekta i miejskiego radcę budowlanego: Wilhelma Meyera-Schwartau (1854-1935). Miał on ogromny wpływ na kształt architektoniczny całego miasta. Według projektu Wilhelma powstały m.in. brama główna, kaplica, budynki administracyjne i aleje, a w swojej wizji wzorował się na istniejących nekropoliach w Hamburgu i Wiedniu.

W latach 1911-1918 roku zarząd nekropolii duży nacisk kładł na stronę artystyczną stawianych nagrobków. W tym celu przeprowadzano stałą wystawę rzeźb i innych ozdób przy kaplicy cmentarnej. Do 1918 roku na cmentarzu pochowanych zostało ponad 56 000 zmarłych na ponad 100 hektarach terenu. Od 1919 r. nekropolia była rozbudowywana w kierunku Gumieniec. Autorem projektu zabudowy tej części cmentarza był Georg Hanning, jego pierwszy dyrektor (pełnił tę funkcję w latach 1900-1928). Pod koniec jego kadencji na terenie szczecińskiej nekropolii oddano do użytku krematorium, a także utworzono pola urnowe.

Od 1928 roku nowym dyrektorem cmentarza został Franz Herbert. Za jego kadencji powstała kolejna kaplica w części zachodniej, która niestety nie dotrwała do czasów współczesnych. Do zakończenia II wojny światowej powierzchnia nekropolii wzrosła do niemal 139 hektarów.

Polski rozdział w historii cmentarza

Od 1945 roku rozpoczyna się polski rozdział w historii szczecińskiego Cmentarza Centralnego. Pierwsza kwatera pod pochówki została wyznaczona przez ówczesną naczelnik Wydziału Zieleni i Zarządu Miasta, Barbarę Zarembę. Do czerwca 1946 roku swoje miejsce spoczynku znalazło tam 417 Polaków, a samo miejsce przybrało nazwę „Kwatery Pionierów”. Zapadła również decyzja o włączeniu w struktury cmentarza dawnego cmentarza garnizonowego i terenów wojskowych.

Od 1945 r. teren nekropolii kilkukrotnie się powiększał, by osiągnąć obecną powierzchnię niemal 173 ha, którą porasta ponad 400 gatunków i odmian drzew oraz krzewów z różnych stron świata. Przez zachodnią część cmentarza przepływają dwa potoki: Jasna Woda i Cicha. W 1962 r. na terenie Cmentarza Centralnego została utworzona kwatera żydowska.

Czasy współczesne

W 2010 r. we wschodniej części cmentarza został wytyczony trakt historyczny, który umożliwia poznanie jego tajemnic. W jego skład wchodzi 21 kamiennych tablic w dwóch językach, które swoim wyglądem odwołują się do małej architektury cmentarza. Jej przejście zajmuje ok. 2 godz. W tym samym roku wytyczona została również ścieżka botaniczna, która składa się z 32 tablic. Jej celem jest ukazanie interesujących drzew i krzewów, które zlokalizowane są na terenie cmentarza. 

Cmentarz Centralny jest wybitnym dziełem architektury krajobrazu, który powstawał przez wiele dziesięcioleci. Jeśli chciałbyś pomóc w dbaniu o znajdujące się tam groby, skorzystaj z profesjonalnych usług ISTOTNI.PL

Sprzątanie grobów Szczecin – skorzystaj z usług istotni.pl